ΔΗΜΟΤΙΚΑ

Γιάννη μου το, Γιάννη μου το, άιντε, Γιάννη μου το μαντήλι σου, έλα. Τι το ‘χεις λερωμένο βρε Γιάννη, Γιαννάκη μου,  τι το ‘χεις λερωμένο βρε παλικαράκι μου;

Α, σαράντα πήχες δίμιτο, σαράντα πήχες δίμιτο  σου φτιάξανε μια βράκα, σου φτιάξανε μια βράκα  Α, και σειέσαι και λυγίζεσαι και σειέσαι και λυγίζεσαι...

Μάτια σαν και τα δικά σου δεν υπάρχουν στο ντουνιά κι όποιος τα γλυκοφιλήσει χάρο δε φοβάται πια

Με γέλασαν μια χαραυγή της άνοιξης τ’ αηδόνια  με γέλασαν και μου `πανε, ο χάρος δε με παίρνει  Μη με παίρνεις Χάρε, μη με παίρνεις, γιατί δε με ξαναφέρνεις

Ο Ρόβας ε Ρόβα μ’ ξεκίνησε, μες την Βλαχιά να πάει, γεια στο Ρόβα μου, μες την Βλαχιά να πάει, πάπια χήνα μου, να ‘χεις το κρίμα μου. 

Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα, παιδιά της Σαμαρίνας, μωρέ παιδιά καημένα, παιδιά της Σαμαρίνας. κι ας είστε λερωμένα.

Σαν είχες άλλο στην καρδιά  τι μ’ ήθελες εμένα  να με πληγώσεις να πονώ  ώσπου να ζω για σένα.

  Poulaki xeno           

Εγώ ήμουν τ’ αρχοντόπουλο,  εγώ ήμουν τ’ αρχοντόπουλο. Με τους πολλούς παράδες,  Φατμέ τι μου ‘κανες; Με τους πολλούς παράδες, στα Μπιτόλια μ’ έστειλες.

Αχ δε στο `πα χαλασιά μου  στο μύλο να μην πας χαλασιά μου  να μη σε κόψει η ρόδα  και γίνω εγώ φονιάς χαλασιά μου  και γίνω εγώ φονιάς.