ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΑΚΗ

Εμείς, "οι Φίλοι του Λάκη Χαλκιά", μέσω αυτής της Ιστοσελίδας, θέλουμε να τον τιμήσουμε και να τον ευχαριστήσουμε δημόσια για όλα όσα μας προσέφερε με την φωνή του κατά τη δύσκολη μεταπολεμική, μετεμφυλιακή και μεταπολιτευτική περίοδο. 

Ίσως οι νεότεροι από εμάς "δικαιολογημένα" να μην μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι συνέβαινε τότε που ο Λάκης Χαλκιάς αψηφώντας το όποιο επαγγελματικό και όχι μόνο κόστος, στεκόταν δίπλα σε όλους εκείνους που σήκωναν τον βαρύ σταυρό των πολιτικών επιλογών τους. Μέσα από τα τραγούδια του κατέγραψε την Ιστορία των ανθρώπων που θυσίασαν την προσωπική τους ευτυχία, που έφυγαν από την αγαπημένη τους πατρίδα, που στερήθηκαν την ζεστή αγκαλιά της οικογένειας, που άφησαν πίσω τους αγαπημένα πρόσωπα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Η Ξενιτειά όταν δεν είναι επιλογή είναι φυλακή με βασανιστήρια, έλεγε και επέμενε να στέκεται δίπλα τους και να τους τραγουδά.

Γνωρίζουμε πολύ καλά, όχι άμεσα από τον ίδιο, ότι μπορούσε να τα έχει καλά με το κατεστημένο των εταιρειών και συγχρόνως να κερδίζει λεφτά αν άλλαζε λίγο ρεπερτόριο και πήγαινε πιο κοντά σε αυτό που ήθελαν τα "τζάκια" εκείνης της εποχής! Κάτι που δεν δέχτηκε, μένοντας ακλόνητος στις ιδέες του.

Γι' αυτό τον αγαπάμε. Γι' αυτό τον στηρίζουμε και τον προτρέπουμε να κάνει το ίδιο και τώρα που η Ιστορία επαναλαμβάνεται!

Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την κάθε μπότα που πάτησε την πλάτη των γονιών μας και τώρα τη δική μας, δεν θέλουμε τα παιδιά μας να βιώσουν αυτά που ζήσαμε εμείς όπως και αν εμφανίζεται ή από όπου και αν προέρχεται αυτή η μπότα. Θέλουμε συνειδητά οι επόμενες γενιές να παραδειγματιστούν από όσα συνέβησαν στο παρελθόν και να καταλάβουν ότι η προδοσία της πατρίδας, όποια μορφή και αν έχει πέφτει βαριά και στις πλάτες του προδότη.

Τώρα όπως και τότε, οι Νέοι "αυτοί μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα" Εμείς θα ήμαστε εκεί που θα μας χρειαστούν!

Βέβαια, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όμως για να γίνει αυτή η προσπάθεια από έναν άνθρωπο σαν τον Λάκη Χαλκιά, και από όσους συνειδητά μπορούν να προσφέρουν, υπάρχουν απαιτήσεις γι’ αυτόν τον αγώνα αξιοπρέπειας. Δεν θέλουμε πια να είμαστε λαθρεπιβάτες στο πλοίο της Πατρίδας μας! Οι Προδότες πρέπει επί τέλους μετά από 5.000 χρόνια Ιστορίας να κατανοήσουν ότι οι Έλληνες δεν κάμπτονται και Εμείς οι Έλληνες να ψάξουμε και να βρούμε τις αιτίες που για πέντε χιλιάδες χρόνια επαναλαμβάνουμε λάθη που θέτουν σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια και την Ιστορία μας! Ο καθένας μας από τη δική του θέση, όπως μπορεί, ας δώσει την μάχη μας για ένα καλύτερο μέλλον! ΕΣΕΙΣ οι νέοι είστε το μέλλον της Ελλάδας.

 Η ρήση του Λάκη ότι η χαρά είναι το βασικό συστατικό στοιχείο της ζωής των Ελλήνων και κανένας δεν πρέπει να μας την στερήσει, είναι μια φιλοσοφημένη σκέψη που εμείς τώρα πια την βλέπουμε σοβαρά.

Το 1974, τρεις μεγάλοι καλλιτέχνες, δημιούργησαν ένα δίσκο: Ο Γιώργος Σκούρτης γράφει τους στίχους, ο Γιάννης Μαρκόπουλος την μουσική και ο Λάκης Χαλκιάς έχει την ερμηνεία για να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που συνέβαινε στην ξενιτειά και τη θλίψη που είχε προκαλέσει η ανάγκη για επιβίωση.

Ένας νεαρός φίλος μου είπε κάτι απλό που μοιάζει με αυτονόητο: γιατί να πάνε οι Έλληνες στην ξενιτειά αν τα πράγματα ήταν τόσο οδυνηρά; Βέβαια είναι πολύ δύσκολο σήμερα να κατανοήσει ένας άνθρωπος που δεν βίωσε την ανάγκη εκείνης της εποχής πόσο οδυνηρό είναι να χάνεις την αξιοπρέπειά σου και μαζί σου να την χάνουν τα άτομα που αγαπάς. Είναι αυτές οι μεγαλειώδεις αποφάσεις των Ελλήνων που θυσιάζονται για να στηρίξουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, όταν χρειάζεται αν... και άδικα... γιατί αυτή την ανάγκη την δημιούργησαν τότε όπως και τώρα άλλοι! 

Οι στίχοι του Τραγουδιού Η Φάμπρικα

Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα

Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα

Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα

Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου

 Αυτά τα λόγια δεν ήταν απλά στίχοι για ένα εμπορικό τραγούδι, ήταν και συνεχίζουν να είναι Μια Αλήθεια, την οποία οι λέξεις ενός τραγουδιού δεν έχουν την δυνατότητα να αποδώσουν στην πραγματική της διάσταση. Σε αυτό το δράμα υπήρχαν παράμετροι τέτοιοι που δεν μπορούσε να τις συνειδητοποιήσει ακόμη και το ίδιο το άτομο που τις βίωνε. Ίσως γι’ αυτό οι άνθρωποι που υπέφεραν τόσο, να έδωσαν περισσότερα από όσα έπρεπε στα παιδιά τους, για να μην υποφέρουν σαν κι αυτούς. Το αποτέλεσμα: τα παιδιά ξέχασαν αυτό που θα λέγαμε Ιστορία, "παρελθόν". Θυμάμαι μια φράση του Λάκη Χαλκιά: "παρελθόν είναι όλα όσα συνέβησαν στους προγόνους μας και σε εμάς, αυτό είναι η παράδοση, είναι η ασπίδα μας"!

Αυτό που έχουμε να πούμε στους νεώτερους είναι ότι αυτοί οι καλλιτέχνες έγραψαν Ιστορία χωρίς ιδιαίτερο όφελος, αφού γνώριζαν ότι τα εμπορικά τραγούδια ήταν αυτά που είχαν εφήμερο, αλλά φανταχτερό περικάλυμμα και μιλούσαν για τον πληγωμένο έρωτα και όχι μόνο.

Εμείς δεν λέμε ότι αυτά τα τραγούδια δεν έπρεπε να υπάρχουν. Αυτό που λέμε είναι ότι οι επίδοξοι δουλέμποροι που αποσκοπούσαν να υποδουλώσουν την ψυχή και την αξιοπρέπειά μας δεν ήθελαν να ακούγονται τραγούδια με κοινωνικούς προβληματισμούς. 

Παρόλα αυτά, αυτοί οι άνθρωποι έμειναν σταθεροί σε αυτό που πίστευαν ότι εξελίσσει την συνείδηση και τις διεργασίες της σκέψης, δεν πούλησαν την συνείδησή τους και συνέχισαν να είναι κοντά στους εξαθλιωμένους από την καταπίεση, δίνοντάς τους κουράγιο για να αντέξουν, με διαχρονικό σύμβολο «τα τραγούδια τους» για να μην ξεχάσουν!

Εδώ στη ξένη χώρα, είναι ένα άλλο τραγούδι της ίδιας εποχής.

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ τι στεναχώρια
Τι θα φάω τι θα πιω
τι θα στείλω στο χωριό
οι γυναίκες είναι χύμα
Καίγομαι σαν τις κοιτώ
δεν με θέλουν κι είναι κρίμα

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ τι στεναχώρια
Κάθε βράδυ στον σταθμό 
τριγυρίζω για να πω
μια κουβέντα σ’ ένα φίλο
Κι αν μια νύχτα δεν τον βρω
μοιάζω με χαμένο σκύλο

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ τι στεναχώρια
Θα γυρίσω στο χωριό
δεν αντέχω δεν βαστώ
τι κορμί βασανισμένο
Ψάχνω νά `βρω αδερφό
κι όλοι με φωνάζουν ξένο

Αλίμονο αν ξεχάσουμε τι συνέβη στους γονιούς μας! Απλά θα επαναλαμβάνεται η ίδια Ιστορία!

Αλίμονο αν δεν διαχωρίσουμε το εφήμερο συμφέρον από το διαχρονικό.

Το ουσιώδες από το ανούσιο.

Την πραγματική έννοια της Αγάπης και της θυσίας.

Τον σεβασμό για τον εαυτό μας και τους άλλους, όχι μόνο όταν υπάρχει άμεση ανάγκη.

Αλίμονο αν δεν σεβαστούμε τα σύμβολα και τα πατήματα που μας άφησαν και μας αφήνουν οι πρόγονοί μας: μουσική, βιβλία, συμβουλές, παράδοση. Ακόμη και αν τα θεωρήσουμε λανθασμένα είναι ισχυρά και χρήσιμα σημεία αναφοράς, εργαλεία για να επιτύχουμε τον μεγάλο μας σκοπό και να ζήσουμε επιτέλους πραγματικά ελεύθεροι!

Αλίμονο στην εθνότητα εκείνη που οι πολίτες της δεν έχουν συλλογική σκέψη. 

Αλίμονο αν ανάμεσα στο όποιο εύκολο βρώμικο κέρδος και στο δύσκολο αξιοπρεπές όχι… επιλέγουμε το εύκολο!

 Ο Λάκης Χαλκιάς μου έλεγε τότε. Δεν λυπάμαι αυτούς που υποφέρουν γιατί γνωρίζω ότι το κάνουν συνειδητά και με ψηλά το κεφάλι. Τα παιδιά τους θέλω να δω ελεύθερα. Να θυμούνται και να μην επαναλάβουν τα λάθη των γονιών τους!.

 Δυστυχώς Λάκη είχες δίκιο, η επανάληψη δεν άργησε! Ίσως θα πρέπει να δούμε έστω και τώρα τι φταίει.

Σε όλες τις συζητήσεις που είχα με τον Λάκη Χαλκιά, εμμέσως πλην σαφώς ήθελα να του εξηγήσω ότι έπρεπε να ασχοληθεί και με το εμπορικό τραγούδι για να κερδίσει τους νέους και βέβαια λεφτά! Μάλιστα του επισήμανα ότι παίζει το ρόλο του Γάννη Αγιάννη χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.

Η Απάντησή του ήταν δυσνόητη τότε από εμένα. Μου είπε ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε ακόμη, να θυμάσαι ότι ο εχθρός παραμονεύει και εμείς είμαστε ξανά για ακόμη μια φορά ευάλωτοι!.

 Τελικά είχε και πάλι δίκιο. Δυστυχώς!

 Εμείς οι φίλοι σου Σε Ευχαριστούμε!

Δείτε ακόμη κομάτια από τη ζωή του - κλικ εδώ...