| Ενδεικτικός στίχος Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια, σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Και κάποιο βράδυ, πες, σαν χθες, υψώνει το κεφάλι, κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι. Να `τος, περνάει αλύγιστος, λαός της δικαιοσύνης και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης. Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια. Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν... |
||